معنی راه پیمای - جستجوی لغت در جدول جو

راه پیمای

لغت نامه دهخدا

ره پیما

راه پیما، آنکه به راهی می رود، رونده، مسافر، تندرو، اسب یا استر تندرو

فرهنگ فارسی عمید

راه پیمایی

پیاده روی، گردش پیاده

فرهنگ فارسی عمید

راه پیما

آنکه به راهی می رود، رونده، مسافر، تندرو، کنایه از اسب یا استر تندرو

فرهنگ فارسی عمید

باده پیمای

(بَ دَ / دِ)

باده خوار. شرابخوار. (آنندراج) :
من از رنگ صلاح آن دم بخون دل بشستم دست
که چشم باده پیمایش صلا بر هوشیاران زد.
حافظ.
رجوع به باده پیما شود.

لغت نامه دهخدا

ره پیما

راه پیمای. راهرو. روندۀ طریق، مسافر و سیاح. (ناظم الاطباء) ، اندازه گیرندۀ راه. (ناظم الاطباء). رجوع به راه پیما و راه پیمای شود

لغت نامه دهخدا

لاف پیمای

(حَ)

لاف زن:
مکن خود را تسلی از علاج لاف پیمایان
ز خاموشان طلب کن نسخۀ درد سرخود را.
دانش (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

راه آزمای

(فُ)

راه آزماینده. که راه آزماید. که در شناختن راهها و جاده ها تجربه دارد. راهشناس:
نواحی شناسان راه آزمای
هراسنده گشتند ازآن ژرف جای.
نظامی.
و رجوع به راه آزماینده شود

لغت نامه دهخدا

راه پیما

(اَ)

راه پیمای. مخفف راه پیماینده. مسافر. (ناظم الاطباء). رهرو:
پایکوبان میشود زآوازۀ طبل رحیل
خویش را پیش از سفر چون راه پیماجمع کرد.
صائب تبریزی (از بهار عجم).
و رجوع به راه پیمای شود

لغت نامه دهخدا

راه پیمایی

(پَ / پِ)

راه پیمائی. عمل راه پیما. راه پیمودن. طی طریق کردن. راهنوردی. راهروی، پیاده برفتن براهی. راهی را بی وسیلتی از وسایل سواری طی کردن

لغت نامه دهخدا